Kochani Diecezjanie!
1. Po głębokim namyśle i wysłuchaniu głosu mojej Rady Społecznej, której celem jest refleksja nad aktualnymi problemami życia Polaków w świetle Ewangelii, podjąłem decyzję o skierowaniu do Was serdecznego Apelu na tegoroczny Wielki Post. Jak dobrze wiecie, jest on dla katolików, ale także dla wyznawców innych religii i wielu ludzi dobrej woli na całym świecie, okresem żarliwej modlitwy i wzmożonej solidarności w obliczu kryzysu sanitarnego, związanego z rozprzestrzenianiem się koronawirusa, który wywołuje chorobę, określaną technicznym terminem COVID-19. Kolejne kraje dotknięte są poważnymi konsekwencjami medycznymi i społecznymi, wynikającymi z trudności w zapobieganiu przenoszenia się tego wirusa i prowadzeniu skutecznej profilaktyki. Dziś sens tych wydarzeń jest jeszcze przed nami ukryty, niektórym jak narodowi wybranemu na pustyni zdarza się pytać, wystawiając dobrego Boga na próbę: „Czy Pan jest rzeczywiście wśród nas, czy też nie?”. Mimo to, my, jako ludzie wiary, wyrażamy za św. Pawłem głębokie przekonanie, że „nadzieja Chrystusowa zawieść nas nie może, ponieważ miłość Boża rozlana jest w sercach naszych przez Ducha Świętego, który został nam dany” [II Czytanie].
2. Chwile takie jak obecna uświadamiają nam kruchość naszej egzystencji, wartość wzajemnego wsparcia i duchowej bliskości oraz – jak śpiewaliśmy w dzisiejszym Psalmie – potrzebę klęknięcia „przed Panem, który nas stworzył. Albowiem On jest naszym Bogiem, a my ludem Jego pastwiska i owcami w Jego ręku”. Pobudzają nas one także do wdzięczności – wdzięczności wszystkim, którzy kompetentnie i z narażeniem własnego życia stają w pierwszym szeregu zmagań z wirusem i jego skutkami: lekarzom, pielęgniarkom, ratownikom medycznym, sanitariuszom, pracownikom inspekcji sanitarnych i ochrony zdrowia oraz farmaceutom, a także władzom porządkowym i tym osobom życia publicznego, które z oddaniem służą dobru wspólnemu. Czytaj dalej →

Umiłowani Diecezjanie!

Minęło już 80 lat od śmierci (5 października 1938 r.) niezwykłej mistyczki, Apostołki Bożego Miłosierdzia – świętej siostry Faustyny Kowalskiej, która w Płocku 22 lutego 1931 roku, miała wizję Jezusa Miłosiernego oraz otrzymała polecenie namalowania obrazu, a następnie polecenie ustanowienia święta Miłosierdzia Bożego w pierwszą niedzielę po Wielkanocy. Orędzie o Bożym Miłosierdziu, jako największym przymiocie Boga – jak objawił Jezus siostrze Faustynie – zdobyło serca wiernych na całym świecie. Dziś miejsca kultu związane z orędziem Jezusa Miłosiernego i z siostrą Faustyną cieszą się zainteresowaniem wielu pielgrzymów nie tylko z Polski, ale całego świata.
Mając na uwadze troskę, aby „płockie Betlejem Miłosierdzia” było miejscem, gdzie wierni będą mogli w godnych warunkach modlić się o Boże Miłosierdzie i go doświadczać, gorąco popieram prowadzone od kilku lat przez Siostry Matki Bożej Miłosierdzia dzieło rozbudowy diecezjalnego Sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Płocku.
Dnia 19 kwietnia 2009 r., w święto Miłosierdzia Bożego, poświęciłem kamień węgielny z Golgoty i plac pod rozbudowę Sanktuarium Bożego Miłosierdzia przy Starym Rynku 14/18 w Płocku. Dziś cieszę się widząc mury i wznoszącą się ku niebu wieżę Sanktuarium, zwaną wieżą Miłosierdzia, dokładnie w miejscu objawień Jezusa. Potrzeby są jeszcze ogromne. Obecnie trwają wysiłki, aby wykonać dach na świątyni. Zwracam się zatem z gorącą prośbą do wszystkich diecezjan, kapłanów i wiernych świeckich, o wielkoduszne wsparcie dzieła rozbudowy Sanktuarium, w najbliższą niedzielę 24 lutego br.
Niech pomoc Siostrom w tym dziele będzie znakiem naszej wielkoduszności. Obyśmy jak najszybciej, z Bożą pomocą, mogli uczestniczyć w poświęceniu nowej świątyni i posłużyć się słowami z wizji Faustyny: „Dziś widziałam (…) wielkie mnóstwo ludzi było na zewnątrz i w świątyni, a strumienie wychodzące z najlitościwszego Serca Jezusa spływały na wszystkich” (Dz. 1689).
Już teraz składam wszystkim serdeczne „Bóg zapłać!” za materialne wsparcie tej szlachetnej inicjatywy.